++ ขอพื้นที่เล็ก..เล็ก :: บอย ตรัย ++

จำได้ว่า เมื่อไม่กี่ปีมานี้ เราพยายามเหลือเกินในการที่จะเป็นผู้ใหญ่ อยากหลุดพ้นจากการถูกควบคุมชีวิต อยากจะรับผิดชอบชีวิตตัวเอง โดยที่ไม่ได้คิดถึงสิ่งอื่นที่จะต้องตามมาเท่าใดนัก คงลืมไปน่ะค่ะว่าเราจะมองเพียงแต่ด้านที่เราอยากมองไม่ได้ คนเราทุกคนนั้นมีบทบาทและหน้าที่ของตัวเองที่ต้องรับผิดชอบไปตามกฏเกณฑ์ของสังคม

ตอนที่เรียนจบใหม่ๆ นั้นเราก็ยังรู้สึกว่ายังไม่พร้อมที่จะเข้าสู่โลกของการทำงาน เราอาจจะโชคดีกว่าบางคนที่ยังสามารถอยู่ในโลกของการศึกษาต่อได้อีกสองปี ในขณะที่เพื่อนส่วนมากเริ่มทำงานกันแล้ว แต่เราก็มีความสุขกับตรงนั้นได้ไม่นานค่ะ เพราะอดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบกับเพื่อนๆ รุ่นเดียวกัน ในที่สุดเราก็ดิ้นรนหางานทำเหมือนคนอื่น ทั้งที่ใจจริงนั้นไม่ได้พร้อมจะทำงานเลย ลึกๆ ในใจยังคงแยกไม่ออกระหว่างการเป็นเด็กกับการเติบโตเป็นผู้ใหญ่

พอมาตอนนี้..เมื่อเราใช้ชีวิตของการเป็นคนทำงานจริงๆ แล้ว เรายิ่งรู้สึกไม่อยากเป็นผู้ใหญ่เลยค่ะ รู้สึกว่าอิสรภาพที่ไขว่คว้านั้นมันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิดไว้เลย เพราะมันเป็นอิสรภาพที่มาพร้อมกับความรับผิดชอบมากมาย แรงกดดันจากหลายๆ ด้าน หลายครั้งทำให้เราท้อและหวั่นไหวกับสิ่งที่ต้องเผชิญไม่เว้นแต่ละวัน

รู้ว่าชีวิตยังต้องเจออะไรอีกมาก และก็รู้ค่ะว่าเราคงหนีมันไม่ได้ แม้ว่าจะไม่อยากเจอสักเพียงใด ก็คงได้แต่ทำใจให้ดีเพื่อเผชิญทุกสิ่งที่จะต้องผ่านเข้ามาทดสอบเรา เหมือนที่เราเคยได้ยินอยู่เสมอว่า The Show Must Go On ยังไงเสีย..ละครบทนี้ก็จะต้องถูกดำเนินไปในทางที่มันควรจะเป็น..

แต่อย่างน้อยวันนี้เราก็รู้แล้วว่า เรายังมี "อิสระ" ที่เราเคยตามหา แต่ไม่เคยรู้เลยว่าแท้จริงแล้วมันอยู่กับเรามาตลอดแต่เรามองไม่เห็นเอง มันคือการที่จะทำอะไรก็ได้ อย่างไรก็ได้ ภายในขอบเขตที่เรามีนั่นแหละค่ะ

พื้นที่เล็ก..เล็ก :: บอย ตรัย
จะต้องถอนใจอีกสักเท่าไหร่ โลกแห่งความเป็นจริง ไม่เคยเป็นอย่างใจ
วันและคืนเปลี่ยนหมุนให้เรายังตามเรื่อยไป โตแล้ว..ทุกอย่างเปลี่ยนไป
การเป็นผู้ใหญ่มันไม่ง่ายเลย มันไม่คุ้นไม่เคย ยิ่งคิดยิ่งเหนื่อยใจ
ไม่มีเวลาเหลือให้ฝันให้คิดถึงใคร โตแล้ว..ต้องทำอย่างไร

เหมือนนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ จนตัวเราเองอาจหล่นหาย
ลืมเด็กคนหนึ่งที่อยู่ในใจ เขาไปไหน ทำไมวันนี้เขาหายไปจากเรา

*ขอพื้นที่เล็ก..เล็ก ให้ยังเป็นเด็กอยู่ได้ไหม ไม่ว่านานเท่าไรก็ไม่เปลี่ยนไปได้หรือเปล่า
ให้ความสดใสยังอยู่กับเรา อย่าให้ใครเขามาแย่งไป
แค่เพียงอยากขอ พื้นที่เล็ก..เล็ก นี้ยังเป็นเด็กไปนานๆ ให้เราได้ฝันให้เรายิ้มได้
โลกแห่งความจริงมันจะดีหรือร้าย เก็บความเป็นเด็กในหัวใจเอาไว้

ตรงขอบฟ้านั่น มีรุ้งพาดผ่าน เมื่อความจริงความฝันได้มาบรรจบกัน
ที่ดินแดนแห่งนั้น เด็กน้อยคนหนึ่งกับฉัน จูงมือเดินไปด้วยกัน
เหมือนนาฬิกาในชีวิตหมุนเร็วกว่าใจ จนลืมว่าเราเคยเป็นใคร
อย่าลืมเด็กน้อยที่ยิ้ม ปล่อยเขาคอยอยู่เดียวดาย ได้ยินใช่ไหมเสียงนั้นที่เรียกเรา (*)

แต่ความเป็นเด็กในหัวใจจะอยู่กับฉันตลอดไป...