คนเรานี่ก็แปลกนะ..
มักจะให้ความสนใจกับสิ่งไกลตัวที่บางครั้งก็ดูเหมือนจะไกลเกินเอื้อม มากกว่าจะมองเห็นความสำคัญของคนใกล้ตัวที่อยู่รอบตัวเรามานานแสนนาน กว่าจะเข้าใจตัวเองว่าใครกันแน่ที่มีความหมายสำหรับเรา ก็เมื่อเวลาที่เราสูญเสียคนๆ นั้นไปแล้ว และมันก็สายเกินไปสำหรับคำขอโทษ และโอกาสแก้ตัว
พูดจากประสบการณ์ตรงของตัวเองที่ครั้งนึง เคย "ตาบอด" ซะจนไม่เคยเห็นเลยว่า คนที่อยู่เคียงข้างเรามาเป็นสิบปีและคอยให้ความช่วยเหลือเรามาตลอด เค้าคนนั้น.. คือ คนที่เรารักมากที่สุด ความเคยชินกับการดำรงอยู่ของเค้า คิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดาที่เค้าจะอยู่กับเราเสมอ
จนกระทั่งวันหนึ่งที่ต้องห่างกัน.. จึงได้เข้าใจว่าส่วนหนึ่งของชีวิตมันขาดหายไป แม้จะมีคนอยู่ข้างตัวตลอด แต่ก็ยังรู้สึกเหงาเพราะใจเรามันไม่ได้อยู่กับตัวเอง
ได้แต่นึกเสียใจกับตัวเอง ในวันนั้นทำไมเราถึงไม่เลือกเค้า ทั้งที่เราก็รักเค้าไม่ต่างกับที่เค้ารักเราเลย ยิ่งห่างไกล ก็ยิ่งนึกถึง แล้วก็ยิ่งเข้าใจหัวใจตัวเองว่าต้องการเค้ามากแค่ไหน
"..ถ้าไม่สูญเสียบางอย่าง ก็จะไม่รู้คุณค่าสิ่งนั้น.."
อาจจะยังโชคดี..
อย่างน้อยวันที่เราคิดได้ เค้ายังคงมีความรู้สึกดีๆ เหลืออยู่บ้าง
แม้มันจะไม่เหมือนเดิม แต่ก็ยังดีที่มีโอกาสให้เราได้แก้ตัวอีกครั้ง
เหตุเกิดจากความเหงา :: Emotion Town
ขอบคุณ.. ระยะทาง ที่ทำให้เราต้องไกล
ขอบใจ.. เธอเหมือนกัน ที่เธอเลือกจากฉันไปแสนไกล
* ขอบคุณ.. เวลาที่ฉันนั้นไม่มีใคร
ขอบคุณ.. อารมณ์อ่อนไหวที่มาทักทายใจ
ทำให้ฉันได้รู้หากขาดเธอไปคงอยู่ไม่ไหว
** เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้รู้ว่ารักเธอเท่าไร ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ความอ้างว้างเดียวดายคอยตอกย้ำอยู่เสมอ
เหตุเกิดจากความเหงาที่ทำให้เธอสำคัญเพียงใด ความห่างไกลมันทำให้ฉันคิดถึงเธอ
ยิ่งห่างเหินเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้ว่าเป็นเธอ ..ที่ฉันรักหมดหัวใจ..
วันนี้มาพบเธอ ด้วยใจที่เดินอย่างอ่อนล้า
ต้องการมาพบหน้า ต้องการจะบอกว่าเพิ่งเข้าใจ
(*,**)
มีคนเคยบอก "ถ้าไม่สูญเสียบางอย่างก็ยังไม่รู้คุณค่าสิ่งนั้น"
เหมือนอย่างตัวฉันที่เพิ่งรู้ว่าคืนวันที่ผ่านมาว่าใครคือคนสำคัญ
(**)
วันพุธ, กุมภาพันธ์ 18, 2552
สมัครสมาชิก:
บทความ (Atom)