มันเซ็ง..เบื่อ..หงอยเหงา จะทำอะไรก็ดูจะหดหู่ไปซะหมด
แม้จะพยายาม cheer up ตัวเองยังไงก็ไม่ดีขึ้น
หาเพื่อนคุยก็แล้ว หากิจกรรมทำก็แล้ว
17.00 น. เลิกงานแล้วก็ยังรู้สึกเหงาเช่นเดิม
หาเพื่อนไปกินข้าว ดูหนังฆ่าเวลาดีกว่า
พอได้มีคนพูดคุยด้วย ความรู้สึกแย่ๆ ที่มีก็หายไป กำลังใจดีๆ กลับคืนมาอีกครั้ง
ที่จริงสิ่งที่เค้าพูดก็ไม่ได้มีอะไรมาก แต่อย่างน้อยก็พอจะ "สะกิด" ให้เราได้คิดเปลี่ยนมุมมองตัวเองเสียใหม่
ชีวิตเรายังดีกว่าใครอีกหลายคนที่ไม่มีใครรัก
สองชั่วโมงกว่าๆ ในโรงหนัง.. แอบมองคนข้างๆ หลายครั้ง
อดคิดไม่ได้ว่า หากคนที่นั่งข้างๆ ตอนนี้คือ "เค้า" ก็คงจะดี..
ใจร่ำๆ อยากเจอเค้าจัง ป่านนี้จะคิดถึงเราไหมนะ??
ไม่ได้คิดเลยว่าตกตึกจะได้เสียน้ำตาอีกครั้งให้กับความรัก
แต่พอได้ร้องไห้ออกไป มันก็รู้สึกผ่อนคลายไปได้นิดนึง
แม้ในที่สุดจะไม่ได้เจอกัน แต่ก็ใช้เวลา2ชั่วโมงนั้นพูดคุยปรับความเข้าใจกัน
..ดีจังที่มีคนรัก..
เชื่อว่าน้ำตามันคงอยู่ได้ไม่นาน วันดีๆ ที่รอคอยคงมาถึงในไม่ช้า
กว่าจะถึงวันนั้น "สู้ๆ สู้ตาย!!"
ฟ้าเปลี่ยนสี : โรส ศิรินทิพย์ หาญประดิษฐ์
อยู่กับรอยน้ำตา อยู่กับวันที่ฟ้าหม่น ไม่มีสักคนจะเห็นใจ
เหนื่อยมานานแสนนาน เหนื่อยกับคืนฝันร้าย ไม่มีอะไรที่สวยงาม
*มันอาจเป็นเพียง แค่บททดสอบจากเบื้องบน
คงมีเหตุผลที่เป็นอย่างนี้
**บอกใจอย่าได้ไหวหวั่น สักวันฟ้าจะต้องเปลี่ยนสี
ชีวิตคงไม่ร้ายกว่านี้ ต้องมีวันพรุ่งนี้ที่เป็นของเรา
เจ็บเป็นธรรมดา ปล่อยน้ำตามันไหลไป ห้ามมันไม่ไหวก็ช่างมัน
แต่อย่าเพิ่งท้อใจ ปลอบตัวเองอยู่ทุกวัน ว่าคงไม่นานจะพ้นไป (*,**)
ชีวิตคงไม่ร้ายกว่านี้..ต้องมีวันพรุ่งนี้ที่เป็นของเรา
